چرا اینقدر بی حوصله؟

تو مدرسه همش همین سؤال رو از خودم میپرسیدم!

چرا من اینقدر تغییر کردم؟ چرا دیگه اون شور و اشتیاق سالهای قبل رو برای رفتن به مدرسه ندارم؟ و تمام دهنیتم این هست که از این سیستم جدا بشم و کار دیگری شروع کنم.

واقعا فکر نمیکردم روزی از معلمی کردن خسته بشم. به نوعی احساس میکنم این همه وقت برای تدریس و کلاس رفتن باعث میشه من خلاقیت خودم رو از دست بدم و نتونم اون کارهایی که دوست دارم رو انجام بدم. واقعا از اینکه سر کلاس برم احساس پوچی میکنم.

قبلا با دانش آموزان دلگرم میشدم ولی الان حتی اونها هم نمیتونند دلگرم کنند من رو! و هیچ احساس صمیمیتی بین خودم  و دانش آموزانم مثل اون حسی که قبلا داشتم ندارم.

مثل ماشین میرم از اول تا آخر کلاس رو فیزیک درس میدم و سعی میکنم هرچی بلدم رو به بچه ها هم یاد بدم. البته تا اونها تخته رو پاک‌نویس کنند من هم کلاس رو مهمان صدای علیرضا قربانی میکنم.

پ.ن:عکس کارت صد آفرین رو تازه گرفتم.از بین وسایلم پیداش کردم واقعا ما بخاطر این کارت انگیزه پیدا میکردیم و درس میخوندیم حسابی؟😕

پ.ن: این نوشته رو بعد از اینکه کامنتی زیرش از طرف ابراهیم عزیز دریافت کردم در تاریخ ۱۸ فروردین ۱۴۰۳ به روز رسانی می‌کنم. نمیدونم چرا گرفتن کامنت از طرف شما تو این وبلاگ خیلی برام ارزش بخش هست و حس خوبی بهم میده.

باید بگم همون احساس که در نوشته بالا داشتم رو الان برای کلاسهای خصوصی به جز یکی دو موردشون دارم. و هرچه سریع‌تر می‌خوام تموم کنم این ماجرا رو. امروز که خونه بودم و جایی نرفتم(نه مدرسه و نه آموزشگاه) کارهای خیلی زیادی انجام دادم و مثل موتور کار کردم. خیلی از خودم راضی هستم. از من به همه نصیحت شغلی را انتخاب کنید که برایش اشتیاق داشته باشید و هرچقدر هم کار کنید احساس خستگی به شما دست ندهد.