هر جا صحبت از مدیرت زمان میشود در مورد دو اصل و قانون حتمن صحبت خواهد شد. یکی از آنها قاعده پارکینسون است.
این قاعده چه میگوید؟ کارها به اندازه ای که شما آن را کش میدهید طول میکشند.
هرچند این اصل بدون استثنا نیست ولی بیشتر اوقات آن را تجربه کرده ایم.
شب های امتحان را به یاد آورید. یک ماه به امتحانات شروع میکردید درسی را بخوانید اما آنقدر نمیخواندید که به هفته‌ی فرجه امتحانات می‌رسیدید. و در عرض همان یک هفته کاری که قرار بود در یک ماه انجام دهید را انجام میدادید.
قانون پارکینسون میگوید، اگر ما برای خودمان ددلاین بگذاریم و این ددلاین‌ها منطقی باشند به راحتی میتوانیم از حداکثر توان خود استفاده کنیم و بیشتر تلاش کنیم.
توانایی کا برای رسیدن به اهدافمان، به اولویت بندی ما بستگی دارد.
در نظر داشته باشیم که خیلی وقت‌ها اگر بازه زمانی کوتاهتری انتخاب کنیم خود را مجبور می‌کنیم با بازده بیشتری تلاش کنیم و کارها را سریعتر به سرانجام برسانیم.
اصل دیگری نیز وجود دارد به نام اصل پارتو
پارتو که یک اقتصاددان بوده، متوجه میشود ۸۰درصد زمین‌های ایتالیا دست ۲۰ درصد افراد است. این قانون ۲۰ – ۸۰ خیلی از موارد جواب میدهد ولی باز هم منتقدانی دارد و این اعداد بیشتر حالت نمادین دارند.
حرف اصلی که اصل پارتو بیان میکند همان توزیع نامتقارن است.
طبق اصل پارتو ۲۰ درصد اقدامات ما باعث بروز ۸۰ درصد از دستاوردهای ما میشود.
در یک کسب و کار یا یک کمپانی ۲۰ درصد مشتریان ۸۰ درصد سود آوری را به همراه دارند یا ۲۰ درصد افراد صاحب ۸۰ درصد ثروت جامعه هستند.
با این حساب ۸۰ درصد از زمان خود را برای آن ۲۰ درصد فعالیت مؤثر خود اختصاص دهیم و یا به عبارتی ۲۰ درصد فعالیت های مؤثر ما باید ۸۰ درصد زمان ما را به خود اختصاص میدهند.
اینجا باز به روش زندگی به سبک میکل آنژ بر میگردیم. ما باید خیلی چیزها را حذف کنیم.
تا تمرکز بیشتری روی کارهای اصلی خود داشته باشیم.
قرار نیست برای تمام زمانهای خود برنامه ریزی داشته باشید.
برنامه شما باید انعطاف پذیری داشته باشد.
