در نوشته‌ی قبل مقدمه‌ای در مورد اتیکت و این که چرا و توسط چه کسانی باید رعایت شود، صحبت کردیم. در این نوشته می‌خواهم به خودم یادآور شوم، اصل اساسی ترویج اتیکت، رعایت نکات آن و عمل کردن است. بیان طوطی‌وارِ تعدادی جمله و کلمه نمی‌تواند تاثیر عمیقی بر اطرافیانم
شاید تاثیرگذارترین نوشته‌ی علمی که مردم عادی بیشتر از سایر نوشته‌های علمی آن را خوانده‌اند، متنی نوشته شده توسط کارل ساگان در مورد نقطه‌ی آبی کمرنگ، می‌باشد. دوباره به این نقطه نگاه کنید. همین جاست. خانه اینجاست. ما اینجاییم. تمام کسانی که دوستشان دارید٬ تمام کسانی که می شناسید٬ تمام
شهریور ماهی هست که من دوستش دارم. درست مثل اسفند. ماه جمع‌آوری و نتیجه‌گیری، ماه آماده شدن برای مهر، ماه امید برای گریز از گرمای جانکاه تابستان. از بچگی بوی شهریور را عاشقانه نفس می‌کشیدم. در شهر من این روزها بوی جوشیدن گوجه‌فرنگی‌های له شده در داخل دیگ‌های بزرگ بر
کار عمیق لازمه‌ی موفقیت ما در برنامه ریزی و رسیدن به اهدافمان است. اما چطور میتوانیم در طول روز به اندازه‌ای مشخص خود را مشغول کاری عمیق نگه داریم؟ من که فردی بسیار اهمال کار هستم و اگر مواظب خودم نباشم و در طول روز به مراتب گوش آن بعد
کارهای ما در طول روز به ۳ دسته تقسیم می‌شوند: کارهای شبه مثبت کارهای منفی کارهای اصلی کارهای شبه مثبت کارهایی هستند که به خودی خود مطلوب و دلخواه و مفید هستند. انجام آنها به ما حس خوب میدهند و احساس میکنیم با انجام آنها کار مفید و مهمی انجام
هر جا صحبت از مدیرت زمان میشود در مورد دو اصل و قانون حتمن صحبت خواهد شد. یکی از آنها قاعده پارکینسون است. این قاعده چه میگوید؟ کارها به اندازه ای که شما آن را کش میدهید طول میکشند. هرچند این اصل بدون استثنا نیست ولی بیشتر اوقات آن را
چیزهایی هستند که بیانشان ساده و البته با کلاس است اما اجرایشان سخت و گاهی غیرممکن! و میدانیم آنها که شروع به انجام کارهای سخت میکنند خود را در مسیر موفقیت می‌یابند. این عبارت شاید عنوانی زیباتر از «قورباغه‌ات را قورت بده» که مدتها کتابش را می‌شد در ویترین هر
همیشه هدف‌گذاری یکی از مهمترین چالش‌های زندگی من محسوب می‌شده و است. به جرئت می‌توانم بگویم مهمترین هدفی که به طور دقیق برای خودم تعریف کردم و برایش برنامه‌ریزی انجام دادم و در نهایت توانستم در آن به موفقیت نسبی(نه چیزی که واقعا می‌خواستم) برسم، کنکور بود آن هم بیست
در مورد انتخاب هدف و تعیین کردن مسیر و به خصوص مسیر شغلی و انتخاب آن با علاقه در این نوشته بیشتر توضیح میدهیم. اگر ما فقط به علاقه و چیزی که در آن تخصص داریم توجه کنیم آن کار برای ما تبدیل به تفریح و سرگرمی میشود. یعنی اگر
بعد از اینکه اهداف خود را مشخص کردیم باید اولویت‌بندی آنها را مشخص کنیم و یا حداقل برای امسال اولویت خود را مشخص کنیم. یکی از راههای اولویت بندی این است که خلوت کنیم و خوب فکر کنیم و بهتر است فکر کردن‌های خود را روی کاغذ پیاده کنیم و
معلمی را از سالها پیش شروع کرده‌‌ام اما هنوز به طور کامل معلمی‌کردن را نیاموخته‌ام. هر روز تلاشم این است که بیشتر یاد بگیرم و هر آنچه یاد می‌گیرم را بیشتر در اختیار دیگران قرار دهم. اشتیاق یادگیری و یاددهی هست که به زندگی من معنا میبخشد. آموزش معنای زندگی من است و آرزوی قلبی‌ام بهبود وضعیت آموزش در کشورم می‌باشد.
