امروز به درخواست مدیر مدرسه راهنمایی و سرگروه علوم دوره متوسطه اول در جلسه گروههای درسی شرکت کردم. سالهاست که زخم خورده این جلسات هستم و همیشه به این نتیجه رسیده ام که جلساتی که در اداره آموزش و پرورش شهرما (از شهرهای دیگر خبری ندارم! شاید در آنها وضع

یکی از مراحلی که برای درمان خود از شر مشکلات فراوانی که درگیرشان هستم، طی میکنم، تحقیق و تفحص در مورد این مشکلات است. گویا مدت ها پیش درست مثل اکنون درگیر تعلل بوده ام و یادداشت مفصلی راجع به تعلل و درمان آن در یکی از دفترهایم ثبت کرده

دوشنبه ها قبلا خوب بودند امروز انگار خیلی جانکاه شده است.

اینها بخشی از نوشته های محمد رضا شعبانعلی است برای دختر فرضی اش به نام رها. تصاویر را از پیج دکتر علی سریزدی وام گرفته ام. نوشتن برای دخترم را چندبار امتحان کرده ام اما همیشه نوشته هایم را دور رریخته ام چون حرف قابلی محسوب نمیشدند. شاید در آینده

چند سالی هست که با دانش آموزان گریزان ار مدرسه کلاس دارم. همانهایی که اگر در مدرسه دانش آموز خودم بودند حتما سر کلاسها حاضر نمیشدند و باعث رنجش خاطر من میگشتند! اما الان در به در دنبال کلاسهای من هستند! به اندازه‌ای که دیگر من وقت نمیکنم برای همه

از جایی که ایجاد برخی از عادتها برام خیلی سخت هست و بعد از کلی تلاش به نتیجه ای که مطلوبم هست نمیرسم، برآن شدم که تحقیقی در مورد عادت و نحوه ایجاد اون انجام بدم و ببینم ساز و کار ایجاد یک عادت خوب یا بد چی هست؟ مدت

وقتی مجبور هستم در جایی باشم که دوستش ندارم  تمام فکر و ذهن و دلم پیش میز و کتابهایم و دفتری که همیشه روی میز تشنه نوشته شدن است میماند. و در این لحظه دقیقا در چنین حالتی گیر کرده ام. گاهی به خودم میگویم که این تفکرات فرهیخته شدن

دیروز مشغول طراحی سوالات ترم بودم و شب هم به مهمانی دوستی دعوت بودیم. و من به بهانه ی همین ها صبح که بیدار شدم یادم افتاد که سهم نوشته دیروز را اینجا ننوشته ام و برای جبران این موضوع میخواهم امروز ۲ مطلب در وبلاگ بنویسم. اولین نوشته راجع

وقتی به گذشته نگاه میکنم جای خالی آموزه‌های توسعه فردی را بیشتر درک میکنم. به دوران نوجوانی خودم فکر میکنم. غرق در رویای قبولی در کنکور! همیشه فکر میکردم که مسیر خوشبختی و موفقیت من وابسته به نتیجه کنکور هست و با تمام توانی که داشتم، برای رسیدن به نتیجه