امروز باز از آن چهارشنبه‌های دلخواهِ دوست‌داشتنی هست که وقتی هم برایم ایجاد شد تا بیایم و به اینجا سر بزنم. برای مرور هفته‌ای که گذشت از همین جا شروع می‌کنم و به عقب برمی‌گردم تا حافظه‌ام یاری کند و بتوانم وقایع را مرور کنم. همین یک ساعت پیش بود

دومین جزوه‌ی کلاس یازدهم هم آماده شد. قرار است فصل جدیدی از کتاب را آغاز کنیم و من در ماه گذشته به طور پیوسته در حال انتخاب و گلچین کردن مثالهای مناسب برای جزوه‌ی این فصل بودم. مثالها و تمرینهایی که انتخاب می‌کردم را با وسواس زیادی از فیلتر اینکه

امروز از برنه براون تشکر می‌کنم. به خاطر کتاب خوبش. به‌خاطر کتاب شجاعت در برهوتش. به‌خاطر اینکه تنها کسی بود که این گونه برایم از شجاعت گفت.  

داشتم در میان کانالهای مورد علاقه‌ام گشت می‌زدم، که تیتری نظرم را جلب کرد. زیر عکسی نوشته شده بود: بهترین عکس تاریخ. عکس دانلود شد. دروازه‌بانی بود در میان مه غلیظ، در حالت آماده و نگاهی رو به جلو. دروازه‌بانی که ۹ دقیقه بعد از سوت پایان بازی هنوز متوجه

چند روزی هست که نوشتن در کانال تلگرامی را شروع کرده‌ام. باید بگویم که عیشش فراوان است و تجربه‌ای هست ناب. این که کانالی داشته باشی که بتوانی در آن یادداشتهای کوتاه خود را منتشر کنی بسیار خوش‌آیند است. کانال من، یعنی کانال نقطه‌ی آبی کمرنگ کلبه‌ی گرمی شده است

هاروکی موراکامی عزیز؛ سلام. امروز کتاب جنگل نروژی را برداشتم تا دوباره بخوانمش. یادم افتاد دفعه‌ی قبل که این کتاب را می‌خواندم چقدر غرق و دلباخته‌ی قلمت شده بودم. خواستم ازت تشکر کنم. به خاطر کتاب جنگل نروژی و کافکا در کرانه‌ات. به‌خاطر سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش و به

بار سوم یا چهارمی بود که وقتی پشت به کلاس داشتم سوالی را بر روی تخته حل می‌کردم، صدای خمیازه‌ای عجیب و غریب از میان کلاس به گوش رسید. خجالت کشیدم که برگردم و ببینم چه کسی در حال انجام این خمیازه‌ی بلند هست. در همان حال، پشت به کلاس،

امروز بنابر قراری که گذاشتیم از یک نفر به‌خاطرِ تاثیر مثبتی که بر کار و زندگیمون گذاشته قدردانی می‌کنیم. من امروز از فرزان رنجبر تشکر می‌کنم. قدردانی از صدا و لحن دوست‌داشتنی و اثرگذارش در پادکست رواق، به‌خاطر اسپین‌آف ۱و۲ کتاب درمان شوپنهاور و وقتی نیچه گریست