شاید تاثیرگذارترین نوشتهی علمی که مردم عادی بیشتر از سایر نوشتههای علمی آن را خواندهاند، متنی نوشته شده توسط کارل ساگان در مورد نقطهی آبی کمرنگ، میباشد. دوباره به این نقطه نگاه کنید. همین جاست. خانه اینجاست. ما اینجاییم. تمام کسانی که دوستشان دارید٬ تمام کسانی که می شناسید٬ تمام
داستان از شنیدن فایل ضبط شدهی یکی از جلسات نویسندهساز شروع شد. شاهینِ دنیای نویسندگی چنین گفت در میان صحبتهای شیرین و دلنشینش: جسم دندان دارد. ذهن هم دندان دارد، یا باید داشته باشد. خوراک ذهن اطلاعات است. داده را باید جوید تا به دانش و مهارت تبدیل شود.
یک ماهی هست که اپلیکیشن اینستاگرام را از گوشی حذف کردهام و به طور تقریبی دو ساعت از تایم استفاده از گوشی را کاهش دادهام. خوب که فکر میکنم، متوجه میشوم این دوساعت و اندی باقیمانده از زمان استفاده از گوشی هم به کارهای خلاقانه سپری شدهاست و بازدهی من
میدانستم امروز در مدرسه از آن برنامههای مسخره برگزار خواهد شد. اجبار و حکومت ایدئولوژی این روزها در مدرسه بیداد میکند. آموزش کمرنگ موجود هم جایش را به سیاهی داده است. با علم بر این که ساعاتی از کلاسهایم را از دست خواهم داد، درست وقتی داشتم از در خارج
رفتم به آرشیو اسکرینشاتهای گوشی و چیزهای خوبی را مجدد دیدم که نکات مهمی برام یادآوری شد. مثل این جملات جالب که یادم نیست از چه منبعی برداشتمشون🙃:
کتاب را به دست میگیرم. بویش میکنم و به جلد ساده و لیمویی رنگ آن دستی میکشم. با احتیاط صفحهای از میان و ابتدای کتاب را باز میکنم. پاراگرافی در ابتدای متن اصلی من را مجذوب خود میکند و کتاب همچون یاری پر از اشتیاق، دست من را محکم میگیرد
حرفهای ها هرگز فیالبداهه کاری انجام نمیدهند. خلبانها از برنامهی روزانهی خطوط هواپیمایی پیروی میکنند. سربازان از برنامه عملیات نظامی پیروی میکنند. پزشکان از برنامه درمانی پیروی میکنند. مشکل ما، نداشتن برنامه اصولی و پایبند بودن به این برنامه است. ما وقتی به موفقیت میرسیم که بدانیم دنبال چه هستیم.
کتابی که امروز در حال رونویسی از روی جملاتش بودم، کتابی بسیار جذاب از شاهرخ مسکوب بود. این کتاب داستان سفر مسافری ناشناس است برای کسب معاش از راه تدریس ادبیات. تمام صحنهها به خوبی توصیف شدهاند به قدری که هنگام خواندن توصیفش از مراحل مختلف سفر، میتوانیم خودمان را
یک هفته کاری دیگر به سر آمد. عصرهای چهارشنبه برای من حکم آزادی دارد. احساس رها بودن و آزادی را با تمام وجود لمس میکنم. بعد از آخرین کلاسم نفسی راحت میکشم و به دنبال بهانهای برای خوشگذرانیهای کوچک هستم. فرصت خوبی هست برای اینکه پیاده در شهر بگردم و
طبق قرار قبلی که سه شنبهها رو برای قدردانی از افرادی که تاثیر مثبتی بر ذهنیت من یا دنیای اطرافم گذاشتند اختصاص دادهام، امروز میخواهم از ناهید عبدی قدردانی و تشکر کنم. به خاطر حضور حرفهای و با جسارت خود در میان مدرسین ایران. میخواهم از روح لطیف و در
معلمی را از سالها پیش شروع کردهام اما هنوز به طور کامل معلمیکردن را نیاموختهام. هر روز تلاشم این است که بیشتر یاد بگیرم و هر آنچه یاد میگیرم را بیشتر در اختیار دیگران قرار دهم. اشتیاق یادگیری و یاددهی هست که به زندگی من معنا میبخشد. آموزش معنای زندگی من است و آرزوی قلبیام بهبود وضعیت آموزش در کشورم میباشد.
