امروز تو استوری های فاطمه ویدیویی دیدم از آقای حکایتی و یک کلیک کافی بود که پرت بشم به دوران کودکی… موسیقی تیتراژ برنامه ای که با اسم آقای حکایتی میشناختیم رو اینجا میذارم دوران کودکی من با مدرسه موشها و بعد هم قصه های آقای حکایتی شکل گرفت. با

چرا اینقدر خسته هستم که توان نوشتن ندارم؟ این جمله را دیشب نوشتم و خوابم برد. هدفم از نوشتن آن فقط درج نوشته ای در تاریخ نوزدهم شهریور در وبلاگ بود. برای چه؟ برای اینکه بعدا که نوشته هایم را دیدم عدم پیوستگی آزارم ندهد! هرچند به طور واقعی من

۱۵امین روز شهریور هست و نزدیکی مهر از امروز بیشتر احساس میشود. کاری که این روزها بیشتر انجام میدهم دور ریختن و کنار گذاشتن هر چیزی هست که احساس میکنم در خانه اضافی هست و باعث اشغال فضا میشود. چندین بسته از لباسهای کوچک شده رزناز را جمع کردم و

چند روزی هست دوباره شروع کردم به ورزش و پیاده‌روی و همین چند روز کافی هست تا اثرات مثبتش رو روی بدن و تنفس و روح و روانم احساس کنم. در میان تمام کارهای آخر شهریور فکر کنم اگر ورزش نباشد تمام مفاصلم از هم جدا خواهند شد. امروز سه

میرم سراغ اجاق گاز، یک ماهیتابه در دار روی گاز هست. بی اختیار در ظرف رو باز میکنم. باقی مانده غذای نهار هست. مقداری پلو و خورش که کنارش ریخته شده. و عطرش تا اون اعماق مغزم راه پیدا میکنه و من پرت میشم به سالهایی که یک دختر نوجوان

گاهی آدم با تراشیدن کارهای اضافی برای خودش،سعی میکند بهانه ای گیر بیاورد برای اینکه آن کار اصلی و مهم را انجام ندهد. شروع یک پروژه جدید در حالی که هنوز چندین پروژه ناتمام داری فقط تلاشی بیهوده است برای التیام حس ناخوشایندی که از سنگینی کارهای انجام نیافته حاصل