یک هفته کاری دیگر به سر آمد. عصرهای چهارشنبه برای من حکم آزادی دارد. احساس رها بودن و آزادی را با تمام وجود لمس میکنم. بعد از آخرین کلاسم نفسی راحت می‌کشم و به دنبال بهانه‌ای برای خوشگذرانی‌های کوچک هستم. فرصت خوبی هست برای اینکه پیاده در شهر بگردم و
طبق قرار قبلی که سه شنبه‌ها رو برای قدردانی از افرادی که تاثیر مثبتی بر ذهنیت من یا دنیای اطرافم گذاشتند اختصاص داده‌ام، امروز می‌خواهم از ناهید عبدی قدردانی و تشکر کنم. به خاطر حضور حرفه‌ای و با جسارت خود در میان مدرسین ایران. می‌خواهم از روح لطیف و در
در خانه‌ی مادر بزرگ یک کمد شبیه بوفه وجود داشت. بابا وقتی که به شغل نجاری مشغول بود ساخته بودش. ما حق نداشتیم به وسایل داخل آن دست بزنیم. دو طبقه داشت که در کشویی شیشه‌ای داشتند و مادربزرگ با نظم خاصی ظروف چینی گل‌سرخی را در آن طبقات چیده
امروز سر کلاس برای بچه‌ها در مورد اهمیت نوشتن برای یادگیری صحبت کردم. اغلب اوقات وقتی درمورد نوشتن صحبت میکنم، اشاره‌ی ظریفی به این وبلاگ هم میکنم. آنها را دعوت میکنم به اینکه بیایند و این خانه را ببینند. و نوشته‌هایم را بخوانند. آرزو میکنم کاش در سنین نوجوانی کسی
معلم ادبیات نگاه‌های مرموز و عجیبی داشت. از آن نگاه‌ها که نمیدانستی منظورش چیست! هر بار که نگاهت با نگاهش تلاقی می‌کرد به این فکر می‌کردی که آیا دوستت دارد یا از تو‌متنفر است؟ این رفتار معما‌گونه‌اش او را دوست‌داشتنی و عجیب جلوه می‌داد. روزی وقتی که کلاس در سکوت
این که در دنیای عجیبی زندگی می‌کنیم و از آن عجیب‌تر در کشوری که هر روز کوهی از مشکلات بر سرمان آوار می‌شود شکی نیست. اما برای اینکه به زندگی خود معنایی زیبا ببخشیم و سلامت روحی و روانی خود را حفظ کنیم باید دقیق و موشکافانه به اطرافمان بنگریم
دفتر کوچک فنری دارم با جلدی آبی رنگ. آبی آسمانی! و تصویر کارتونیِ یک فنجان قهوه و بیسکوییت داخلش روی جلد این دفتر نقش بسته است. از آن دفترهایی که از سر هوس و حین مراجعه به مغازه‌ی لوازم التحریری خریدم و از همان روزی که خریدمش محلی شد برای
امروز سه شنبه اول آبان ۱۴۰۳ است. در کنار پنجره نشسته‌ام، پرده را کنار میزنم و اولین باران آبان را نظاره میکنم. نظاره کردن شیشه‌ی باران خورده کافی نیست. بوی باران و خاک را کم دارم. پنجره را باز میکنم و هجوم عطر باران را عمیقن نفس می‌کشم. خانه کمی
امروز دوشنبه است. آخرین روز مهر ۱۴۰۳٫ من در این مهر درست مثل مهر سال گذشته نسبت به وبلاگ بی‌مهر بودم و آنگونه که باید نتوانستم تعهدم را نسبت به وبلاگ حفظ کنم. نه اینکه اشتیاق نوشتن نباشد، چه بسا گاهی آنچنان از نوشتن سرشار بودم که می‌توانستم چندین نوشته
برخی از عبارات درست سر بزنگاه به دادمان میرسند. این عیارت (توقف، نگاه، حرکت) برای من چنین حکمی دارد. امروز که سر کلاس در باره‌ی مسیر حل سؤال برای دانش آموزانم صحبت می‌کردم، دیدم این عبارت در گنجینه‌ی عبارتهای ذهنی من ثبت شده است. عبارتی که از ناهید وام گرفته‌ام
معلمی را از سالها پیش شروع کرده‌‌ام اما هنوز به طور کامل معلمی‌کردن را نیاموخته‌ام. هر روز تلاشم این است که بیشتر یاد بگیرم و هر آنچه یاد می‌گیرم را بیشتر در اختیار دیگران قرار دهم. اشتیاق یادگیری و یاددهی هست که به زندگی من معنا میبخشد. آموزش معنای زندگی من است و آرزوی قلبی‌ام بهبود وضعیت آموزش در کشورم می‌باشد.
