چند روزی هست که نوشتن در کانال تلگرامی را شروع کردهام. باید بگویم که عیشش فراوان است و تجربهای هست ناب. این که کانالی داشته باشی که بتوانی در آن یادداشتهای کوتاه خود را منتشر کنی بسیار خوشآیند است. کانال من، یعنی کانال نقطهی آبی کمرنگ کلبهی گرمی شده است
هاروکی موراکامی عزیز؛ سلام. امروز کتاب جنگل نروژی را برداشتم تا دوباره بخوانمش. یادم افتاد دفعهی قبل که این کتاب را میخواندم چقدر غرق و دلباختهی قلمت شده بودم. خواستم ازت تشکر کنم. به خاطر کتاب جنگل نروژی و کافکا در کرانهات. بهخاطر سوکورو تازاکی بیرنگ و سالهای زیارتش و به
در نوشتهی قبل مقدمهای در مورد اتیکت و این که چرا و توسط چه کسانی باید رعایت شود، صحبت کردیم. در این نوشته میخواهم به خودم یادآور شوم، اصل اساسی ترویج اتیکت، رعایت نکات آن و عمل کردن است. بیان طوطیوارِ تعدادی جمله و کلمه نمیتواند تاثیر عمیقی بر اطرافیانم
بار سوم یا چهارمی بود که وقتی پشت به کلاس داشتم سوالی را بر روی تخته حل میکردم، صدای خمیازهای عجیب و غریب از میان کلاس به گوش رسید. خجالت کشیدم که برگردم و ببینم چه کسی در حال انجام این خمیازهی بلند هست. در همان حال، پشت به کلاس،
امروز بنابر قراری که گذاشتیم از یک نفر بهخاطرِ تاثیر مثبتی که بر کار و زندگیمون گذاشته قدردانی میکنیم. من امروز از فرزان رنجبر تشکر میکنم. قدردانی از صدا و لحن دوستداشتنی و اثرگذارش در پادکست رواق، بهخاطر اسپینآف ۱و۲ کتاب درمان شوپنهاور و وقتی نیچه گریست
شاید تاثیرگذارترین نوشتهی علمی که مردم عادی بیشتر از سایر نوشتههای علمی آن را خواندهاند، متنی نوشته شده توسط کارل ساگان در مورد نقطهی آبی کمرنگ، میباشد. دوباره به این نقطه نگاه کنید. همین جاست. خانه اینجاست. ما اینجاییم. تمام کسانی که دوستشان دارید٬ تمام کسانی که می شناسید٬ تمام
داستان از شنیدن فایل ضبط شدهی یکی از جلسات نویسندهساز شروع شد. شاهینِ دنیای نویسندگی چنین گفت در میان صحبتهای شیرین و دلنشینش: جسم دندان دارد. ذهن هم دندان دارد، یا باید داشته باشد. خوراک ذهن اطلاعات است. داده را باید جوید تا به دانش و مهارت تبدیل شود.
یک ماهی هست که اپلیکیشن اینستاگرام را از گوشی حذف کردهام و به طور تقریبی دو ساعت از تایم استفاده از گوشی را کاهش دادهام. خوب که فکر میکنم، متوجه میشوم این دوساعت و اندی باقیمانده از زمان استفاده از گوشی هم به کارهای خلاقانه سپری شدهاست و بازدهی من
میدانستم امروز در مدرسه از آن برنامههای مسخره برگزار خواهد شد. اجبار و حکومت ایدئولوژی این روزها در مدرسه بیداد میکند. آموزش کمرنگ موجود هم جایش را به سیاهی داده است. با علم بر این که ساعاتی از کلاسهایم را از دست خواهم داد، درست وقتی داشتم از در خارج
رفتم به آرشیو اسکرینشاتهای گوشی و چیزهای خوبی را مجدد دیدم که نکات مهمی برام یادآوری شد. مثل این جملات جالب که یادم نیست از چه منبعی برداشتمشون🙃:
معلمی را از سالها پیش شروع کردهام اما هنوز به طور کامل معلمیکردن را نیاموختهام. هر روز تلاشم این است که بیشتر یاد بگیرم و هر آنچه یاد میگیرم را بیشتر در اختیار دیگران قرار دهم. اشتیاق یادگیری و یاددهی هست که به زندگی من معنا میبخشد. آموزش معنای زندگی من است و آرزوی قلبیام بهبود وضعیت آموزش در کشورم میباشد.
