گاهی فکر میکنیم که انجام چند کار همزمان میتواند بازدهی ما را افزایش دهد و وسوسه میشویم که چند کار را باهم انجام دهیم. برای من تقریبا همیشه این فکر به فاجعه انجامیده است. مثلا وقتی که موقع رانندگی به سمت کلاسم در اول صبح به فکر عکاسی از طلوع آفتاب افتادم و ناگهان خودم را در آن سمت جاده در حال پرت شدن به بخش خاکی جاده یافتم(چون دارید ابن نوشته رو میخونید پس من هم زنده هستم) یا وقتی که میخواستم مربای توت فرنگی بپزم و در کنارش به پاک کردن لوبیا سبز هم اقدام کردم و بعد از تمام شدن کارم روی لوبیا سبز ها متوجه شدم به جای مربای توت فرنگی نوع خاصی از پولکی سیاه رنگ با طعم توت فرنگی را باید از ته قابلمه به زور جدا کنم!! اصلا همین چند دقیقه پیش که باز شیطان گولم زده بود و روی صفحه ی لب

همینطور که داشتم پا در عرصه تنبلی برای نوشتن و عدم استمرار میگذاشتم در استوری های پیج مازیار که همیشه مطالب مهمی توی پیجش میگذاره با مفهوم savouring روبرو شدم. و با خودم فکر کردم که چی از این بهتر؟ هم بهانه ای میشه برای به روز نگه داشتن وبلاگ و هم عمل شنیع وقت گذرانی در اینستا گرام را به کار مفیدتری گره میزنم و هم اینکه راجع به این مطلب دقیق تر میشوم و بهتر یادش میگیرم. اما سیورینگ یعنی چه؟ مفهوم خیلی ساده ای دارد؛ به این معنی که از تجربه کاری که در حال انجامش هستی یک قدم به بیرون بگذاری و مرورش کنی و تا جایی که میتوانی از آن کار لذت ببری و قدرش را بدانی. این کار باعث میشود چیزهای خوب زندگی را از کوچک تا بزرگ به یاد ما بیاورد و حتی از اون مهمتر اینکه از پرش ذهنی تا حد خیلی