داشتم مقدمات نوشتن در وبلاگ و بعد خوابیدن را میچیدم. گوشی کنار دستم بود. نوتیفیکیشن گوشی کنجکاوم کرد. چون از طرف کست‌باکس بود. انگشتم را روی نوتیف نگه داشتم و اسم رواق را دیدم. با کنجکاوی و اشتیاق فراوان رفتم سراغ کست‌باکس و بعد رواق و دو اپیزود تازه را

حالا که چند روز تنبلی کردم و نیومدم اینجا چه بهانه ای بهتر از شنبه بودن و برگشتن من از یک سفر یک روزه و هیجان انگیز، برای نوشتن میتونه باشه؟ دیروز ذهن من بارانی بود به شدت به چالش کشیده شد و خیلی با دنیایی که هر روز زندگیش

این سوالی بود که مهرداد نعیمی در پیج اینستاگرام خودش پرسید و من جواب خیر رو انتخاب کردم. من احساس میکنم تا این نقطه از زندگی اتفاق خاص و خارق العاده ای در زندگی ام رخ نداده است و زندگی به آن اندازه که انتظارش را داشتم؛ رمانتیک، هیجان انگیز،

حتما وقتی عبارت «ژن خوب» رو میشنوید یاد یک سری افراد نالایق می افتید که به خاطر نسبتهای خانوادگی و دولتی به جایگاه و پول و ثروت زیادی رسیده اند. اما باید بگم که همه ی ما دارای ژن خوب هستیم و این یک موضوع کاملا علمی هست. بر اساس

در پیجی ویدیویی دیدم از کافه دنج و کوچکی در میان بازار بزرگ رشت. نمیدانم دقیقا از چه زمانی عاشق رشت شده‌ام اما این عشق نافرجام لذت بخش همیشه من را بر آن داشته هرچیزی که در مورد رشت میبینم یا میشنوم را با جان و دل در ذهنم ثبت

نمیدونم دقیقا اولین برخورد من با باران چطور بود و چطور شد که زیر چک چک قطراتش خیس شدم. اما از همون روز درگیر صدایی شدم که در باران داشت در مورد کتاب تفکر سریع و کند دنیل کانمن(+) صحبت میکرد. دارم راجع به پادکستی صحبت میکنم به نام پادکست