دوست عزیزی در پیام ناشناس پیام داده‌اند که چرا در کانال تلگرامی نقطه‌ی آبی کمرنگ، بیشتر پست‌هایم در ستایش نوشتن است؟ به بخش معرفی کانال نگاهی انداختم و تعجب کردم که چرا ایشان نگاهی دقیق‌تر به این قسمت نینداخته‌اند. هدف من از راه‌اندازی این کانال علاوه بر اجبار خودم برای انتشار یک یادداشت کوتاه روزانه ، ترغیب دانش‌آموزانم و دوستانم و به خصوص دخترم، به نوشتن است. من تمام دردهایم را با نوشتن التیام بخشیده‌ام و اگر حالا زنده‌ام، قادر به فکر کردن هستم و می‌توانم خودم را بشناسم، همه را مدیون نوشتن هستم. نوشتن روزی برای من کاری بس دشوار بود. جدی‌اش نمی‌گرفتم. و چه روزها و لحظه‌هایی را به خاطر همین موضوع از دست داده‌ام. از بابت تمام آن بی‌توجهی‌ها نادم و پشیمان هستم و دوست دارم در بخش دوم زندگی‌ام بعد از چهل سالگی (که نمی‌دانم چند سال به طول خواهد انجامید)، بیشتر بخوانم، بیشتر فکر کنم

  امروز به اپیزودهای قدیمی‌تر رواق سر زدم.اروین یالوم و روانشناسی وجودی‌اش.   باز هم صدای فرزین رنجبر بود و دلبری‌های بی‌شمارش. این اپیزودها البته قدیمی‌ترند. بیان فرزین، اگرچه دلنشین است، اما به نرمی و پختگی اپیزودهای صدای سخن عشق نیست.   باید هر دو را با دقت گوش داد تا تفاوت لحن و عمق بیان را دریافت؛ تفاوتی به اندازه‌ی چهره‌ای که عشق را تجربه کرده است و چهره‌ای که هنوز خامی و ناپختگیِ بی‌عشقی در آن موج می‌زند.   در میان صحبت‌هایش تمثیلی می‌آورد:   «تصور کنید مهمانی باشکوهی در جریان است.   عده‌ای با تمام وجود می‌رقصند، شادی را سر می‌کشند و از لحظه‌های بودن لذت می‌برند.   اما در گوشه‌ای، کسانی هستند که در گذشته‌ی خود گیر افتاده‌اند—شاید به خاطر کلامی ناخوشایند که دقایقی پیش میانشان رد و بدل شده، شاید به دلیل درگیر بودن در وسواس‌های ذهنی‌شان، یا شاید اسیر عقاید سفت و سختی هستند

ما ثروتمند به دنیا می‌آییم. با حسابی پر از ثانیه‌ها، دقیقه‌ها، و ساعت‌هایی که در مشت‌مان می‌رقصند. اما برخلاف سکه و اسکناس، این ثروت را نمی‌توان در گاوصندوق پنهان کرد یا در جیب گذاشت. زمان، جاری‌ست. هر لحظه که نفس می‌کشیم، سکه‌ای از جیبمان می‌افتد، بی‌آنکه صدایش را بشنویم.   ما در این دنیا معامله می‌کنیم، اما نه با طلا و نقره. ما با لحظه‌هایمان، با روزها و شب‌هایمان خرید می‌کنیم. گاهی لبخندی از دوستی، گاهی تجربه‌ای تازه، گاهی دانشی که مسیرمان را روشن‌تر می‌کند. اما گاهی هم اشتباه خرج می‌کنیم، دقیقه‌ها را به پای افسوس می‌ریزیم، ساعت‌ها را درگیر نگرانی‌های بیهوده می‌‌کنیم و روزها را در انتظار چیزی که شاید هرگز نیاید، از دست می‌دهیم.   زمان، تنها ارزی‌ست که بازگشتی ندارد. نه می‌شود پس‌اندازش کرد، نه می‌شود قرض گرفت، نه حتی می‌توان لحظه‌ای از گذشته را بازخرید. تنها راه، این است که هوشیارانه خرجش کنیم. هر ثانیه‌ای که

در یکی از دوره‌های ناهید عبدی با چنین مضمونی در باره‌ی نوشتن آشنا شدم: «نوشتن، گاهی شگفت‌انگیز است، گاهی دردناک. سرشار از خودشیفتگی، اما در عین حال، شفابخش. رهایی‌بخش و عمیقاً غم‌افزا. گاهی الهام‌بخش، گاهی ملال‌آور، گاهی خسته‌کننده و در نهایت، زندگی‌بخش. من با نوشتن خود را زنده نگه می‌دارم، از نو متولد می‌شوم، هر روز دوباره جان به در می‌برم. می‌نویسم تا این موقعیت باورنکردنیِ زنده‌بودن را کاملاً و دقیقاً درک کنم، تا آن را جشن بگیرم. می‌نویسم تا معنا و هدفی بیابم هرچند شاید در نهایت، هیچ معنایی در کار نباشد. من با نوشتن، دنیا را کشف می‌کنم. دنیای خودم را. چه چیزی مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد؟ چه چیزی در خاطرم می‌ماند؟ چه چیزی منقلبم می‌کند؟ چه چیزی خوشحالم می‌کند؟ چه چیزی احساساتم را برمی‌انگیزد؟ چه چیزهایی را به خاطر دارم؟ هنگام نوشتن، خود را به یاد می‌آورم.» و این تمام دلیل من برای نوشتن است. من

به سراغ دفترک می‌روم. لیستی از عبارتها و غنیمت‌های شکار شده در خانده‌ها و شنیده‌ها در این دفتر وجود دارند. برخی را انتخاب می‌کنم و حس و حالی که امروز داشتم را به کمک این عبارات توصیف نمودم. این متن را به عنوان یادداشت روزانه در کانال تلگرامی نقطه آبی هم منتشر کردم. ———————————————————————————————- نمی‌دانم این چه دردیست که عصرهای جمعه گریبان‌گیر ما می‌شود. مالامال از بدبینی، انجماد و رخوت. آینه‌ را که نگاه می‌کنی چشمانی می‌بینی از مُهرِ مرگ نشاندار. ذهنت در رویدادهای گذشته یخ می‌زند. دلت فریادی می‌خواهد بلند بر فراز کوهی بس مرتفع. که بتوانی مگوترین رازهای زندگی را به دست باد بسپاری و همچون خاکِ‌نوشُخم آماده‌ی پذیرش بذرهای تازه باشی. لاشه‌ی خورشید شامگاه جمعه که از نظرها پنهان می‌شود، تمام دلتنگی‌ها به اضطراب آغاز هفته مبدّل می‌شوند و تو می‌مانی با هفت روز پیاپی که تنها پل میان تو و عصر جمعه‌ای دیگر هستند. باید خودت

از خودم خجالت می‌کشم. از این خانه خجالت می‌کشم و از بدعهدی‌ای که نسبت به آن روا داشته‌ام. به حدی که از شدت خجالت حتی مدتی نمی‌توانستم به رویش نگاه کنم. در یک ماه گذشته که بیشتر در کانال تلگرامی نقطه‌ی آبی مطلب منتشر کرده‌ام، به‌خاطر بی‌نظمی ایجاد شده در برنامه‌ام به دلیل فصل امتحانات مدرسه، سررشته‌ی بسیاری از کارها از دستم خارج شده بود و این وبلاگ و نوشتن در آن را قربانی کرده بودم. این بی‌توجهی باعث شده بود در پس ذهنم احساس خلا و کمبود داشته باشم. هرچقدر هم که در گوشه‌های دیگر زندگی دستاوردهایی کسب می‌کردم، کافی نبود و چیزی از درون آزارم می‌داد. راستش را بخواهید، آلودگی هوا و وضعیت اقتصادی کشور و بسیاری از مسائل دیگر هم دل و دماغی برایم باقی نگذاشته بودند. در هوای خاکستری شهر، شور زندگی‌ام را از دست می‌دهم و افسرده و بی‌حال می‌شوم. اما امشب که آخرین شب