دارم به پستی که جادی در مورد اسنپ فود و هک شدن اون درست کرده گوش میدم. هک شدن اطلاعات اسنپ فود دو سه روز پیش اتفاق افتاده و با توجه به چیزهایی که جادی میگه، کلی از اطلاعات افرادی که روزی غذایی سفارش داده‌اند، الان در دسترس دیگران قرار

این نوشته برای روز شنبه بود. شنبه‌ای که به  قدری خسته بودم که نتونستم بنویسم. صبح شنبه برای کتاب خودم کلی وقت گذاشته بودم و تقریبا فایل نهاییش رو آماده کردم. نقشه‌های بسیاری برای کتابم دارم ولی همیشه میترسم. همیشه از ابراز خودم میترسم. برای طراحی جلد کتاب نیاز به

روزهایی مثل امروز که استرس تمام وجودم را میگیرد. فکر میکنم دیگر چیزی تحت کنترل من نیست. وقتی با کوچکترین حرکت نادرست دیگران، مخصوصا رزناز از کوره در میروم و توی ماشین، دستشویی، راه پله، حموم و … هق و هق میزنم زیر گریه، از خودم تعجب میکنم. انگار من

امروز در مجلس ختم یک بنده خدایی، آشنایی که سالها بود از نزدیک ندیده بودمش موقع خداحافظی با لحنی که زیاد دوستش نداشتم به من گفت که پیر شده‌ام! چاق شده‌ام و توصیفاتی از این دست! کاش جواب میدادم: ولی شما جوانتر شده‌اید! خوشبختانه شما بشاش‌تر و جوان‌تر از گذشته

داستان من و اتاق شخصی به سالهای کودکی برمیگردد. سالهایی که همراه با پدر و مادر و خواهرم در کنار مادربزرگ که بزرگ خاندان بود زندگی میکردیم. مادربزرگ خانه‌ای متوسط داشت با دو اتاق کوچک، یک حال و یک اتاق کم عرض اما با طولی معادل دو اتاق که به

از امروز شروع کردم به ورزش کردن. باشگاه ثبت نام کردم و تصمیم گرفتم هر روز به باشگاه برم. اما چنان از این تصمیم خودم میترسم که به شدت احساس اذیت شدن میکنم. میترسم نتوانم به پای این تصمیمی که گرفته‌ام بمانم و نیمه کاره رهایش کنم و در این

اخیرا در جایی خواندم که یکی از مشاهیر و نویسندگان جهان در نامه‌ای برای دوستش نوشته است: “گر به اندازه کافی وقت داشتم نامه‌ای کوتاهتر برای شما مینوشتم.” یعنی خود این شخص نوشتن‌های طولانی و جملات بلند خود را به شتابزدگی و عجول بودن خودش نسبت داده است و فکر

این اولین نوشته برای دی ماه هست. دی ماه زیبای من با کلی احساس آرامش. دی ماه همیشه برای من فرصت بازسازی بوده و فرصتی برام بوده برای انجام کارهای عقب افتاده. ریتم کلاس ها کند میشن و به راحتی میتونم خیلی از روزها رو تو خونه بمونم و تمرکز