امروز روز خوبی بود. تا به الان که اینگونه بوده است. ساعت ۶ صبح:وقتی بی هوا بیدار شدم و ساعت را نگاه کردم پنج و نیم بود. با خودم فکر کردم که چه خوب، میتوانم بازهم چند صفحه‌ای کتاب بخوانم تا زمان مدرسه رفتن فرا برسد. اما انرژی کم باعث

امروز از آن روزهاست که امیدم بالا هست. انگار که قدرت مضاعفی پیدا کرده‌ام برای تحمل هرنوع مشکل و چالش و سختی. برخلاف روزهای گذشته که کلافه بودم از دست مشکلات روزگار، امروز اما امیدوارم. به آینده و به خودم. احساس میکنم اشتیاقی در درونم در حال جوشش است وقدرتی

آدمهای سمی را باید تا حد ممکن از زندگی دور کرد. حتی فکرشان و خاطراتشان را هرچه زودتر پاک کرد و نفسی راحت از سر آزادی برآورد.

امروز یکشنبه بود(اندکی مانده که به دوشنبه تبدیل شود). روزهای یکشنبه در میان روزهای هفته در این سال برایم اشتیاق کمتری ایجاد میکند. چون در مدرسه‌ای هستم که هیچ دلیلی برای علاقه‌مند شدن به تحصیل در و دیوارش وجود ندارد. خیلی سعی میکنم با دید مثبتی به این روز نگاه

تنها مصداقی که از رونویسی داشتم، نوشتن مشق در دوران ابتدایی بود. در صفحات آغازین دفتر، این رونویسی با اشتیاق فراوان انجام میگرفت. آن روزها ما مشق‌هایمان را با مداد مشکی مینوشتیم و با مداد قرمز خوشرنگی آن را مزین میکردیم. گاهی نوک مداد قرمز خوشرنگمان  که اگر خوش شانس

این دو سه روز که به شدت اشتیاق خود را برای نوشتن در وب از دست داده بودم. با دفترم خلوت کردم و هرچی خشم و کینه و بغض داشتم سر اون دفتر بیچاره خالی کردم. انگار که خیلی توپم پر بود و اون حرفهایی که اینجا نمیتونستم بزنم رو

احساس میکنم وقتی کارهایم را فقط در یک مکان انجام میدهم بازدهی بیشتری دارم. اجازه دهید بیشتر توضیح دهم. من امروز کلاسهایم را به دلایل شخصی از حالت حضوری به آنلاین تغییر دادم و چقدر احساس راحتی و آرامش به من دست داده از این تصمیمی که گرفتم. توانستم در

اول صبح باناامیدی سایت رو باز کردم. اولش فکر کردم اشتباه میبینم ولی وقتی صفحه رو رفرش کردم از خوشحالی در پوست خودم نمیگنجیدم🥺 سایت برگشته بود. بعد از کلی استرس و تیکت زدن به شرکت هاست و‌سوال پرسیدن از آقای قائدی، تا دیشب هیچ اتفاقی رخ نداده بود ولی