وقتی مجبور هستم در جایی باشم که دوستش ندارم تمام فکر و ذهن و دلم پیش میز و کتابهایم و دفتری که همیشه روی میز تشنه نوشته شدن است میماند. و در این لحظه دقیقا در چنین حالتی گیر کرده ام. گاهی به خودم میگویم که این تفکرات فرهیخته شدن
دیروز مشغول طراحی سوالات ترم بودم و شب هم به مهمانی دوستی دعوت بودیم. و من به بهانه ی همین ها صبح که بیدار شدم یادم افتاد که سهم نوشته دیروز را اینجا ننوشته ام و برای جبران این موضوع میخواهم امروز ۲ مطلب در وبلاگ بنویسم. اولین نوشته راجع
وقتی به گذشته نگاه میکنم جای خالی آموزههای توسعه فردی را بیشتر درک میکنم. به دوران نوجوانی خودم فکر میکنم. غرق در رویای قبولی در کنکور! همیشه فکر میکردم که مسیر خوشبختی و موفقیت من وابسته به نتیجه کنکور هست و با تمام توانی که داشتم، برای رسیدن به نتیجه
گاهی برای ما پیش می آید که در محل کار یا در جمعی که هستیم، یک فرد تازهوارد را میبینیم و در همان نگاه اول او را قضاوت کرده ایم و بعد از مدتی متوجه شدیم که این قضاوت اولیه روی دیدگاه و قضاوت های بعدی ما نسبت به فرد
نسیم طالب در کتاب قوی سیاه از ما میخواهد: دنبال قطار ندویم! به مقصدتان بی اعتنا باشید! شاید پند بسیار کوچکی به نظر برسد، ولی برای همیشه در ذهن من ثبت شده است.من با ایستادگی در برابر میل دویدن برای رسیدن به قطار، ارزش راستین آراستگی و زیبایی در رفتار
امروز شنبه است. چهارم آذر ماه ۱۴۰۲ من در خانه تنها هستم و این یعنی بهترین لحظات زندگی برای من! چرا که چیزی یا کسی نیست که حواسم به خاطر آنها پرت شود. با آسودگی خاطر میتوانم فکر کنم و فکر هایم را به نوشته تبدیل کنم. میتوانم به برنامه
بیشتر از یک هفته هست که در این خونه رو باز نکرده بودم. واقعا از خودم تعجب میکنم که چطور میتوانم چیزی را که به عادت تبدیل شده است دوباره از دست بدهم و مجبور باشم برای وارد شدن به حلقه ی تکرار دوباره مسیر جدیدی را شروع نمایم. نوشتن
حالا که چند روز تنبلی کردم و نیومدم اینجا چه بهانه ای بهتر از شنبه بودن و برگشتن من از یک سفر یک روزه و هیجان انگیز، برای نوشتن میتونه باشه؟ دیروز ذهن من بارانی بود به شدت به چالش کشیده شد و خیلی با دنیایی که هر روز زندگیش
امروز به اصرار بچه ها رفتیم آزمایشگاه مدرسه. محیط جذاب و دوستداشتنی دارد اما تجهیزات چندان به روز و قابل استفاده نیستند. دانش آموزانم که تازهوارد دبیرستان شده اند حتما تصور متفاوتی نسبت به آزمایشگاه دارند. جایی که میشود آزمایشهای عجیب و خارق العاده انجام داد و با مخلوط کردن
معلمی را از سالها پیش شروع کردهام اما هنوز به طور کامل معلمیکردن را نیاموختهام. هر روز تلاشم این است که بیشتر یاد بگیرم و هر آنچه یاد میگیرم را بیشتر در اختیار دیگران قرار دهم. اشتیاق یادگیری و یاددهی هست که به زندگی من معنا میبخشد. آموزش معنای زندگی من است و آرزوی قلبیام بهبود وضعیت آموزش در کشورم میباشد.
