امروز تا اینجایش که شروع کردم به نوشتن این پست وبلاگی عجب روز نفس‌گیری بود. در یک لحظه ورق روز برگشت و از حالت عادی و بدون مشکل تبدیل شد به یک روز پر از چالش و پر از درگیری ذهنی. سکانس اول: صبح باید میرفتم مدرسه. سیستم کارآمد آموزش

امروز دارم به نقطه پایان خودم میرسم از بس که کارهایی که انجام میدهم زیاد است. بس است دیگر نیاز به هوای تازه و بی خیالی نسبت به کارهای روزمره دارم.  

امروز وقتی یادم افتاد که دیشب مطلبی در وبلاگ منتشر نکرده‌ام بسیار ناراحت شدم. به خودم لعنت فرستادم که باز چرا این زنجیر پیوسته را پاره کردم و دوباره مجبور هستم خودم را با انجام کار بیشتر جریمه نمایم. اتفاقن امروز در دوره برندسازی تکلیفمان نوشتن گزارش روزانه از کارهایی

جمعه‌ای بود بس سنگین و طاقت فرسا. و البته جمعه‌ای که در آن تمام لباسها و کفش‌های اضافی خانه را به قصد اینکه به دست کسانی که به آنها نیاز دارند برسند ترک کردند. وقتی اشیا اضافه را از خودم دور میکنم ذهنم آرامتر می‌شود و تمرکزم افزایش می‌یابد. کاش

امروز کلاس جدیدی آغاز کردم و چقدر از شخصیت و ادب بچه‌های کلاس لذت بردم. نگاه‌هایشان پر از اشتیاق یادگیری بود و تلاششان در تمام ابعاد رفتاریشان قابل مشاهده بود. این شروع را بسیار دوست دارم و برایش خوشحال هستم. خستگی و کم خوابی اجازه نمی‌دهد بیشتر بنویسم اما فردا

امروز از آن روزهای نفسگیر بود که به سختی توانستم از سختی‌هایش جان سالم‌به در ببرم. اما یک بخش بسیار زیبا داشت و آن هم تماشای فیلم میان ستاره‌ای در کلاس بود. درست هست که کیفیت صدا و اینترنت خوب نبود، اما اینکه این بچه‌ها شوق علم دارند لذت بخش

امروز آنقدر دویدم که دیگر نفسی برای نوشتن نمانده است. در تمام شلوغی‌های امروز کارهایم اما به خوبی پیش رفتند. مشق‌هایم را به خوبی نوشته‌ام. کلاس حضوری‌ام با نگین و مبینا را برگزار کردم. برگشتم خانه کلی ظرف شستم. که ناکهان زمان کلاسی که برای مدرسین فیزیک برگزار میکنم سر