دیشب موضوع بسیار جذابی یاد گرفتم. داستان از آنجا شروع شد که علی سریزدی عزیز پستی از صحبت‌های محمدرضا شعبانعلی در پیج خود منتشر کرده بود. پستی راجع به هدف‌گذاری. در ابتدا فکر کردم بخشی از صوت مربوط به دوره جدید هست. اما بعد متوجه شدم نه اینگونه نیست. لینک

جمعه‌ای که فردایش هم تعطیل باشد باید زیبا باشد. اما امروز باز نمیدانم چه مرگم شده بود که دم به دقیقه باید مینشستم، های‌های گریه می‌کردم و دوباره کمر همت به تمیز کردن خانه می‌بستم. حتی وسط غذا خوردن، فیلم دیدن، کتاب خواندن و …هم باید آن دانه‌های اشک لعنتی

گاهی ذهنم پر از حرف است ولی نمیشود هرآنچه که در ذهن هست را اینجا بر ملا کرد. از این حرف‌های انگیزشی و توصیه‌های زرد بدم می‌آید. مخصوصاً وقتی می‌گویند افرادی که با شما همسو نیستند را ترک کنید. یا اینکه از جایی که مانع رشد تو است دور شو.

حدود نیم ساعت پیش یک بادام را توی دهانم گذاشتم و وقتی زیر دندانم فشردمش، ناگهان انفجاری از طعم بادام بو داده در دهانم پیچید و مولکولهای این عطر خاص به روشهای کوانتومی و تونل زنی سر از مغزم درآوردند. با تمام سلولهای مغزم شاید، این طعم را احساس کردم.

اهداف “نه هنوز” سمی‌ترین اهداف برای سلامت روح و روان می‌باشند. اهدافی که با شروع سال و فصل و هفته جدید به دلیل جوگیر شدن اتخاذ می‌کنیم و بعد اشتیاق خود برای انجام آنها را از دست می‌دهیم چون با قد و قواره‌ی ما متناسب نیستند و این گونه است

این روزها به طرز شدیدی پروژه‌ی بیش‌یادگیری خودم در زمینه‌ی برنامه‌ریزی و مشاوره و تدریس را پیش می‌برم. یادگیری چریکی اصطلاحی هست که از امین آرامش یاد گرفتم. زمان کوتاه و مشخصی در نظر بگیر و مهارت مورد نظر را یاد بگیر. به نظرم واقعن اصطلاح جذاب و کاربردی هست.

این روزها بیشتر از هر موقع دیگری نیاز به این دارم که ناراحتی‌های خود را کنترل کنم و بر اعصاب خود مسلط باشم. هر تنش روحی که در من ایجاد میشود باعث اتلاف وقت زیادی از من میشود. و با توجه به اینکه برای موفق شدن زمان بسیار کمی در

در این غروب آرام بهاری که همسفرانم در حال استراحت هستند و من فرصتی برای مطالعه و نوشتن پیدا کرده‌ام، به این موضوع فکر کردم که چه چیزهایی می‌تواند یک زندگی سعادتمندانه را برای انسان رقم بزند. چیزهایی که به ذهنم می‌رسد (درست یا نادرست) اینجا می‌نویسم: خانه‌ای که رو