امروز بعد از دو هفته نیمه تعطیل بودن مدرسه به خاطر امتحانات، باز هم از اول صبح رفتیم مدرسه و همه چیز به روال عادی خودش برگشت.

دو بسته ورقه‌ی علوم منتظر من بودند تا من با اهمال کاری تصحیح اونها رو مثل دو بسته ورقه امتحانی که روی میزم هستند، پشت گوش بندازم و از روی هم انباشته شدن کارهای نیمه تمام استرس بگیرم. اما امروز بر وسوسه تدریس غلبه کردم و برای اولین بار سر کلاس اقدام به تدریس ورقه ها کردم.

اتفاقا بچه‌ها هم تمایل چندانی به شروع تدریس در ترم جدید نداشتند و هنوز خستگی دو هفته امتحان پشت سر هم در وجودشون بود.

طبق معمول برگه‌هایی که برای دانش آموزان کوشاتر بود رو سوا کردم و شروع کردم به تصحیح. اینجوری سرعت عملم برای تصحیح بالا میره و همچنین انگیزه‌ی بیشتری هم میگیرم.

وضعیت چندان رضایت بخش نبود و البته دیدن بازخوردی که برخی از بچه ها میدادند هم جالب نبود. احساس ناامیدی کردم وقتی دیدم اصلا از نمره کم خودشون ناراحت نمیشن و با شوخی و خنده نمرشون رو به  دوستانشون اعلام میکنند.

شاید این هم نوعی رفتار دفاعی باشه برای جلوگیری از احساس بدی که نمرات در بچه‌ها ایجاد میکنه.

دیدن این بازخوردها از طرف دانش‌آموزان نهم یک مدرسه دولتی در شهر من که شهری صنعتی و کاملا مذهبی هست من رو یاد جملاتی از کتاب «مسئله‌ی مدرسه» از کتاب‌های آقای نعمت الله فاضلی انداخت:

مدرسه در ایران با مرگ روبروست؛ چیزی فراتر از بحران؛ بحرانی که دیگر خاموش نیست و نشانه‌ها و عوارض آن را در هر جا می‌توان دید؛ در ناتوانی دیپلمه‌ها، در خواندن، نوشتن و سواد؛ در جمعیت انبوه چند میلیونی بازمانده از تحصیل؛ و در همه چیز.

بسیاری از ما توانایی یک صفحه خلاقانه نوشتن را نداریم. چیزی که من به آن “بیسوادی سیاه” میگویم.

”بیسوادی سفید” زمانی است که فرد توانایی خواندن و نوشتن ندارد ولی آرزوی خواندن و نوشتن دارد.