میخواستم بنویسم که در این محل به زودی نوشته ای نصب میشود! دلم نمیخواست تاریخ نوشته ها پیوستگی خود را از دست بدهند! و این شد که این تیتر را بالای این نوشته کوبیدم.
خیلی مشتاق نوشتن بودم ولی مجالی برای نوشتن نبود! اگر هم مجالی پیش آمد، خستگی به قدری در وجودم خانه کرده بود که ذهنم توانایی اندیشیدن نداشت!
به راستی که نوشتن بیش از هرچیزی به اندیشه و تفکر نیاز دارد. در مراحل اول این اندیشه بسیار ساده و ابتدایی هست و به تدریج وسعت چیزهایی که به آنها فکر میکنی افزایش میباید.
اما فکر کردن و اندیشه ورزی به ساعتها زمان خالی به دور از دغدغه و کار نیاز دارد.
اینکه چندین ساعت متوالی در طول روز به دانش آموزانی که خیلی هایشان علاقه و انگیزه کافی برای یادگیری ندارند، قوانین نیوتن را تدریس کنی، یا سرعت و شتاب اتومبیلی را حساب کنی آن هم بر حسب متر بر ثانیه ولی هیچ جای کتابهای راهنمایی رانندگی یا صحبت های رایج یا تابلوهای ترافیکی، سرعت اتومبیل بر حسب متر بر ثانیه بیان نشده باشد و دانش آموز احساس بیرونی راجع به گفته هایت نداشته باشد، و یا تبدیل یکاها به روش زنجیره ای را یاد بدهی اما مطمئن باشی زنجیره ای که به دردشان میخورد این نیست! بلکه حلقه های به هم پیوسته ای از مهارتهای مختلفی مانند همدلی و کار گروهی و شبکه سازی و غیره و غیره هست که باید یادشان بدهی؛ دیگر رمقی برای خلوت کردن و فکر کردن و آوردن اندیشه ها بر روی کاغذ برایت باقی نمیگذارد.
اما فکر کنم بازهم دارم بهانه میاورم. احساس میکنم این بهانه آوردن ساده‌تر از تلاش برای استمرار است. این نوشتن ها باید ادامه دار باشند و هیچ بهانه ای در این زمینه قابل قبول نیست.
