اینها بخشی از نوشته های محمد رضا شعبانعلی است برای دختر فرضی اش به نام رها.
تصاویر را از پیج دکتر علی سریزدی وام گرفته ام.
نوشتن برای دخترم را چندبار امتحان کرده ام اما همیشه نوشته هایم را دور رریخته ام چون حرف قابلی محسوب نمیشدند.
شاید در آینده من هم برای نوه هایم نوشته های باارزشی خلق کنم.
تا آن زمان باید رنج هر روز نوشتن را به جان بخرم. و رنج اندیشدین عمیق را تا بتوانم از خود میراثی شایسته برای نوه‌های احتمالی ام به جای بگذارم.
هرکدام از این جملات برای من بسیار دلنشین هستند و دلم میخواهد بارها و بارها آنها را برای دختران خودم (دخترم و دانش آموزانم ) بازگو کنم. خیلی دلم میخواهد آنها در سنین کم با اندیشه های بزرگ آشنا شوند. و امروز سر کلاس رسالت خودم را با معرفی نامه هایی که محمدرضا شعبانعلی برای دختر خیالی اش نوشته انجام دادم.
خیلی وقت ها از این کار ها میکنم. چون دوست دارم بذر اندیشه های بزرگ در ذهن دختران رها و آزاد زندگی ام کاشته شود و با گذشت روزگار جوانه بزند و اندیشه های سبز تمام دنیای آنها را پر کند.
در این مورد من خیلی فکر کردم. همیشه ترسیدم از دنبال کردن رویاهام. همیشه نقطه امن رو انتخاب کردم و در اون به آرامش رسیدم و وقتی به دلیل شروع یک کار جدید زندگی ام دچار تنش شد، خیلی زود آن را کنار گذاشتم و به روال عادی زندگی ام برگشتم و اینگونه زندگی ام شده است گورستان تمام اهداف نیمه تمام!
باید فکری به حال خودم بکنم.
چقدر لذت بخش است چنین غفلتی! اندیشیدن به کسی که دوستش داری حتی از کنار او بودن لذت بخش تر هست. مگه نه؟
چقدر سخت هست رشد کردن در میان افرادی که ذهنیت رشد ندارند و چقدر بدتر که این افراد نزدیکترینهای تو باشند. به این راحتی نمیتوانی اثر حضور منفی آنها را از مسیر رشد خود حذف کنی. اما باید دامنه دوستی های باارزش خود را افزایش دهی. حتی اگر میشود باید پول پس انداز کنی برای پرداختن هزینه مشاوره با کسی که میتواند با دیدگاه مثبت خود تو را از تاریکی نجات دهد.
امیدوارم حضورم باعث تنگی نفس دیگری نشود! تلاش برای این کار خودش بسیار باارزش هست.
