این روزها بیشتر به این موضوع فکر میکنم که چطور میشود ناگهان حالم از این رو به آن رو می‌شود. چرا ناگهان احساس میکنم که در میان صحرایی بی انتها تنها و رها شده قرار گرفته‌ام و نمیدانم به کدام سمت بروم که از دست این اضطراب و تنهایی رها شوم. نتیجه‌ این است که خیلی بیش از حد راجع به آینده‌ی هر چیزی خیالپردازی های حساب نشده میکنم. مثلا وقتی کاری را شروع میکنم به  این فکر میکنم که حتما در نهایت آن کار به بهترین شکل ممکن و کاملا بدون نقص انجام خواهد شد. یا وقتی با کسی آشنا میشوم فکر میکنم که این شخص دیگر با بقیه آدم‌ها فرق دارد و میتوان در کنارش رشد کرد. یا وقتی سرمایه گذاری انجام میدهم به این فکر میکنم که حتما در بالاترین میزان سود حاصل خواهد شد… اما نمیشود که نمیشود! شاید اگر این ذهنیت خود را تغییر دهم

امروز ماه سرد بهمن به نیمه رسید. وقتی ماه به نیمه میرسد یعنی دیگر چیزی به پایانش نمانده است. نمیدانم قضیه از چه قرار است اما نیمه دوم هر ماه انگار کوتاه تر از نیمه اول آن است. این روزها بیشتر از هرچیزی نیاز به کسب درآمد پایدار را آرزو میکنم به طوری که احساسات و احوال خوب و بدم تابع افزایش یا کاهش قیمت طلا نباشد. به طوری که وقتی خوابم نیز درآمدی داشته باشم که بتوانم با آن برای رسیدن به اهدافم تلاش کنم. امروز باز جلسه تراپی داشتم اما امان از جلسات تراپی که در خانه انجام میشود. مگر میشود به راحتی با تراپیست حرف زد؟ تراپی باید در یک اتاق خلوت و در بسته انجام شود که هرچه در درون داری را بیرون بریزی و مطمئن باشی به جز خودت و تراپیستت دیگر کسی حرفها و برون ریزی‌هایت را نمیشنود. بار دیگر باید سرمای بیرون را

دیروز نتوانستم اینجا بنویسم. حتی در دفترم هم چیز زیادی ننوشتم. فقط چند جمله‌ای نوشتم که عصبانیتم را روی کاغذ خالی کرده باشم. وقتی قرار است مهمانی بروم آن هم مهمانی‌های زنانه‌ی خانوادگی از یک روز قبل‌تر حالم بد میشود. نمیتوانم شرایط را تحمل کنم ولی حیف که مجبور هستم گاهی در این جمع‌ها حضور پیدا کنم. کل فضای مهمانی از اول تا آخر برایم بی‌معنی و بی‌مفهوم به نظر می‌رسد. مخصوصا اگر قرار باشد حرکات موزونی هم اجرا شود. وای نگویم که چقدر زیاد برایم حال به هم زن است. در میان آنهمه شلوغی انگار که کل دنیا بر سرم آوار شده باشد هوس یک جلد کتاب میکنم که بردارم و بخوانم. اما مگر میشود بین آنهمه خانوم که دنبال بهانه‌ای برای صحبت کردن در مورد آدم‌ها هستند دست به چنین کاری زد؟ فقط باید خودخوری کنم و آن ساعتهای بیهوده را تحمل کنم. تازه قباحت ماجرا از این

امروز روز خوبی بود. تا به الان که اینگونه بوده است. ساعت ۶ صبح:وقتی بی هوا بیدار شدم و ساعت را نگاه کردم پنج و نیم بود. با خودم فکر کردم که چه خوب، میتوانم بازهم چند صفحه‌ای کتاب بخوانم تا زمان مدرسه رفتن فرا برسد. اما انرژی کم باعث شد کمی در جایم با چشمانی بسته اما ذهنی پر از فکر کارهای امروز، بمانم. وقتی که واقعا از رخت‌خواب کنده شدم ساعت شش شده بود. احساس کردم به شدت نیاز به حرکات ورزشی دارم. شروع کردم به حرکات آرام و کششی که مربی آموزش داده بود. به تدریج حس خیلی خوبی به سراغم آمد. بدنم بیدار شد و برای شروع یک روز خوب آماده‌تر شدم. کیفم را خالی کردم و تبلت و سیم و کتابهای اضافی را بیرون گذاشتم چون امروز قرار بود با بچه‌ها به بازدید برویم و میدانستم که در پیاده‌روی کیف سنگین میتواند اذیتم کند. چند

امروز از آن روزهاست که امیدم بالا هست. انگار که قدرت مضاعفی پیدا کرده‌ام برای تحمل هرنوع مشکل و چالش و سختی. برخلاف روزهای گذشته که کلافه بودم از دست مشکلات روزگار، امروز اما امیدوارم. به آینده و به خودم. احساس میکنم اشتیاقی در درونم در حال جوشش است وقدرتی به من میدهد که میتوانم کارهای مهمی انجام دهم و ایده‌های جدیدی را تولید کنم. فکر که میکنم، جملات مثبت و پر از مهری که امروز و دیروز دریافت کرده‌ام در این احساس خوب بی‌تاثیر نبوده‌اند. وقتی جلد کتابم را در تلگرام استوری کردم، چند نفری به من تبریک گفتند و برایم آرزوی موفقیت کرده‌اند. یکی از این افراد استاد راهنمای دوره کارشناسی ارشد، دکتر کیوان محمود اقدمی، بود. از دیدن تصویر و اسم ایشان بیش از اندازه خوشحال شدم و احساس خوب بسیار زیادی در رگهایم تزریق شد. یاد آن روزهای سخت نوشتن پایان‌نامه افتادم که با چه مصیبتی

آدمهای سمی را باید تا حد ممکن از زندگی دور کرد. حتی فکرشان و خاطراتشان را هرچه زودتر پاک کرد و نفسی راحت از سر آزادی برآورد.