امروز روز دوم شهریور است. احساس سرماخوردگی خفیفی دارم و احساس ضعفی از دیروز بدنم را در بر گرفته است. امروز کلاس آنلاینی دارم اما به دلیل عدم داشتن توانایی لازم برای برنامه ریزی یک کلاس هم برای همان تایم هماهنگ کرده ام که این باعث میشود کلاس آنلاین امروز را از دست بدهم. هر چند کلاس ضبط میشود و چند روز بعد در سایت قرار میگیرد، اما میدانید که تنبلی در این مواقع همیشه برنده است و خیلی کم پیش می آید آدم به دنبال جلسات ضبط شده از یک کلاس برود. این کلاسی که ثبت نام کرده ام، کلاس فن بیان و سخنرانی هست. خیلی دوست دارم بتوانم سخنور خوبی باشم. اما چند روز پیش مطلبی در جایی خواندم که نظرم را نسبت به چنین کلاسهایی عوض کرد. نه اینکه دلسرد شده باشم از روند کلاس، نه خیلی هم انگیزه گرفته ام اما آن جمله باعث شده تا

امروز روز اول شهریور است و من بعد از چند روز کاری بسیار شلوغ امروز قبل از ظهر در آرامش نسبی هستم و استرس رفتن به سر کلاسها رو ندارم. یک کار مهم داشتم که باید انجام میدادم و الان که انجامش دادم حس خوبی دارم. همین تیک خوردن کارهای عقب افتاده از هزاران جلسه روان درمانی برای من بهتر کار میکند. وقتی که یک کار در نهایت انجام میشود و آن گوشه از ذهنم که با فکر و خیال آن اشغال شده بود، آزاد میگردد حس تازگی و سبکی به من دست میدهد و از خوشحالی میخواهم بال دربیاورم. دیروز آخرین روز مرداد بود و من قرار بود نوشته ای اینجا بنویسم که نشد! چند صحنه از دیروز در خاطرم مانده که دوست دارم اینجا هم ثبت شوند: صحنه اول: سر کلاس حرف از دهه های مختلف و ویژگی های آنها شد، بحث به دهه شصتی ها که من

به کارهای گذشته ام که فکر میکنم با مجموعه ای از کارهای نیمه تمام روبرو میشوم. کارهایی که با اشتیاق شروع کرده و در نهایت نیمه کاره رها کرده ام. و آن کارها به هر دلیلی که رها شده باشند میشوند دغدغه جدی ذهن ناآرام من و بازدهی من را به شدت کاهش میدهند. به عنوان معلمی که گاهی به دانش آموزانم مشاوره میدهم و راجع به عملگرا بودن و با برنامه بودن به آنها توصیه هایی میکنم، این نیمه کاره بودن به شدت عذابم میدهد و گاهی من را از شروع کارهای جدید منع میکند. مثلا وقتی دوره آموزشی خاصی نظر من را به خودش جلب میکند، یاد آن چند قسمت از دوره قبلی که تهیه کردم می افتم و منصرف میشوم و اینگونه درهای آموزش و یادگیری را بر روی خودم میبندم. چند بار راه کارهای مختلفی رو بکار بستم تا از این اتفاق و حس بد ناشی

این اولین نوشته من بر دیوار خانه کوچک خودم هست. یک خانه که تمام و کمال متعلق به من هست و میراث ارزشمند دیجیتال من خواهد بود که از من به جا خواهد ماند. این جا را دوست میدارم زیرا برای اینکه بتوانم در این خانه حرفی برای گفتن داشته باشم باید در مسیر رشد قدم بردارم و بیشتر بخوانم و بیشتر گوش دهم و بیشتر ببینم و از همه مهمتر باید بیشتر بیاندیشم🌿