بدون ایده به صفحه‌ی لب‌تاب چشم دوخته‌ام. نمی‌دانم چه بنویسم. چشمم می‌خورد به کتابی که همین عصر از قفسه‌ی کتابها بیرون آوردم تا بخوانم. اما به صد دلیل نتوانستم حتی یک کلمه هم از آن بخوانم. برمی‌دارم و چند سطر از یک داستان کوتاه را می‌خوانم. چه ایده‌ی خوبی. شما را نیز با این سطرها همراه می‌کنم. انگار که باهم نشسته‌ایم و در سطرهای کتاب سیر می‌کنیم.   درماندگی شفق نزدیک بود، دانه‌های درشت و نمناک برف آرام آرام دور فانوس‌های تازه شعله‌ور شده‌ی خیابان چنبر می‌زدند و قشر نازکی از برف بر شیروانی‌ها، پشت اسب‌ها، شانه و کلاه رهگذران بر جا می‌ماند…   گورستان -می‌گم رفقا! باد داره شدیدتر می‌شه و هوا هم داره یواش یواش رو به تاریکی میره. بهتر نیست تا وضع بدتر نشده، ول کنیم بریم؟ باد، برگ‌های زرد درختان کهن‌سال غان را به جنب و جوش وا می‌داشت و قطره‌های درشت آب از آن برگ‌ها

به گذشته که نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم هر بار که توانستم دستاورد خوب و منسجمی داشته‌باشم زمانی بوده‌است که توانسته‌ام زمان در دسترسم را به بسته‌های کوچک‌تر تقسیم کنم و در هر بازه فقط بر روی یک کار متمرکز شوم.   این را به شیوه‌های مختلف انجام داده‌ام.‌ از بسته‌های ۹۰دقیقه‌ای تا بسته‌های ۲۵ دقیقه‌ای   ابتدا به فایل صوتی زیر گوش دهید.   ادامه دارد…