امروز بنابر قراری که گذاشتیم از یک نفر به‌خاطرِ تاثیر مثبتی که بر کار و زندگیمون گذاشته قدردانی می‌کنیم. من امروز از فرزان رنجبر تشکر می‌کنم. قدردانی از صدا و لحن دوست‌داشتنی و اثرگذارش در پادکست رواق، به‌خاطر اسپین‌آف ۱و۲ کتاب درمان شوپنهاور و وقتی نیچه گریست

می‌دانستم امروز در مدرسه از آن برنامه‌های مسخره برگزار خواهد شد. اجبار و حکومت ایدئولوژی این روزها در مدرسه بیداد می‌کند. آموزش کم‌رنگ موجود هم جایش را به سیاهی داده است. با علم بر این که ساعاتی از کلاسهایم را از دست خواهم داد، درست وقتی داشتم از در خارج می‌شدم؛ برگشتم و کتاب «سفر در خواب» شاهرخ مسکوب را در کیفم گذاشتم و راه افتادم. ساعت ده و نیم بود که مراسم آغاز شد و کلاسم را از دستم گرفتند، و من را در میان دوراهی گذاشتند. اما کتاب من را نجات داد. به گوشه‌ای خزیدم و کتاب را بغل کردم. صداهای مزاحم نمیگذاشتند در کتاب غرق شوم. به حیاط پشتی مدرسه پناه بردم. هوا سرد بود به آرامی به ماشینم که آن نزدیکی پارک کرده بودم پناه بردم و قطعه ای از شوپن را از کانال موزیکم پخش کردم و غرق شدم در کوچه‌ها و خاطرات اصفهان و

حرفه‌ای ها هرگز فی‌البداهه کاری انجام نمی‌دهند. خلبان‌ها از برنامه‌ی روزانه‌ی خطوط هواپیمایی پیروی میکنند. سربازان از برنامه عملیات نظامی پیروی میکنند. پزشکان از برنامه درمانی پیروی میکنند. مشکل ما، نداشتن برنامه اصولی و پایبند بودن به این برنامه است. ما وقتی به موفقیت میرسیم که بدانیم دنبال چه هستیم.   در واقع تنها راه ادامه حیات، نادیده گرفتن چیزهایی هست که دوستشان نداریم و همچنین چیزهایی که در مورد آدم‌ها و جهان که ما را آشفته می‌کنند. ایوان کلما-نه فرشته نه قدیس   اصلن هم نگران گم شدنت نباش. آن کس که اگر کم باشی گُمت می‌کند، همانی است که اگر زیاد باشی حیفت می‌کند. سعی نکن متفاوت باشی! فقط خوب باش! چارلی چاپلین-خطاب به دخترش   استعداد مهم است اما شایستگی ما برای انجام یک کار با سختکوشی مشخص می‌شود. از سایت شاهین کلانتری   خطا همیشه یک گزینه روی میز است. اگر در کارها شکست نخورید نمی‌توانید

یک هفته کاری دیگر به سر آمد. عصرهای چهارشنبه برای من حکم آزادی دارد. احساس رها بودن و آزادی را با تمام وجود لمس می‌کنم. بعد از آخرین کلاسم نفسی راحت می‌کشم و به دنبال بهانه‌ای برای خوشگذرانی‌های کوچک هستم. فرصت خوبی هست برای اینکه پیاده در شهر بگردم و به مغازه‌ها سرک بکشم. امروز هم بعد از کلاس ماشین را در کوچه‌ای خلوت در مرکز شهر پارک کردم و پیاده راه افتادم. هوا عالی بود. خنکی بهار کوهستان را داشت. نه تیز بود و نه خشک. دستانم را در جیب کاپشن بردم و کاپشن را محکم به خودم چسباندم تا گرمایش حسابی من را در آغوش بکشد. در این سرمای تازه‌واردِ پاییزی نیاز به در آغوش گرفته شدن و به آغوش کشیدن بدجوری غوغا می‌کند. همینطور که راه میرفتم به چند روز گذشته فکر کردم. به لحظاتی که توانستم خشم خود را کنترل کنم و منطقی و عاقلانه با